Diario de León
Una mantis llegó a mi mesa. R.G-Q

Una mantis llegó a mi mesa. R.G-Q

Creado:

Actualizado:

Una tarde d’outubre chegóu una santateresa, una mantis, a la mia mesa. Pousóuse ya quedóu quieta no mantel de cuadros blancos ya encarnaos. You tamién quedéi quietu, nachenu, observándola ya hasta pensando qué vería, qué sentiría el.la. Qué pensaría, qué me diría tamién si fuera quien a faelo.

Poucos días depués caminaba you, n’outra tarde d’outubre, sintiendo al fondu la figura de la Catedral. Nun la vía, pero barruntaba la sua presencia. Sí vi la cara d’un compañeiru de los estudios de secundaria. El tiempu cambiara la sua xeografía, pero siguía teniendo la marca del temperamentu.

Na terraza tomemos un café ya comentemos anéudotas d’aquel.los anos. Alcordámonos de que yéramos estudiantes de pueblu ya envidiábamos a “los de ciudá”. El.los yeran más afortunaos, pensaba’l mieu compañeiru. Porque tenían harmanas ya amigas d’un nivel superior. Yeran mozas con feronomas seductoramente urbanos, qu’envolvían tola gasa del sou cuerpu. Confesóume que, daquel.la, pasaba las nueites con suenos onde lu afalagaban aquel.las nenas de ciudá. Alcordábase de la sua roupa interior, de colores desconocidos pola xente del sou pueblu.

De golpe vi que’l mieu compañeiru tenía no brazu dereitu un tatuaxe: una mantis verdosa. Estrañóume muitu, porque agora yía una moda, pero los de la nuesa xeneración nun l.levamos tatuaxes, que daquel.la yeran cousa de marineiros ya xente marxinal. Mientras siguíamos alcordándonos del pasáu you diba barrenando, pa mi mesmu: ¿por qué esti tatuaxe? ¿qué quier dicir?

Igual marcar el sou cuerpu yera una manera de mandar un mensaxe que ni él conocía. A lo mechor yera consecuencia de buscar un dolor, un sufrimientu ya manifestalu como aquel.las chagas milagrosas con que los santos anunciaban que los tocara un dios. Podía sere una alcordanza d’amor, un amor muertu, un amor eternu o un xuramentu d’amor. Igual yera una provocación, un ponese no mercáu de la moda pa seducir a una chica de ciudá.

Los tatuadores tienen un aquel de sádicos, como recuerdan siempres los relatos l.literarios. Hai dalgunos que son ricos ya van en clas business, pero’l que fixera aquel.la mantis paecía de los probes. Antias de despedinos atrevíme a perguntar pola razón del sou tatuaxe. Contestóume con «cousas de la vida», de la esistencia.

Aquel.la mantis yera una marca de dolor ya pertenencia, como la muezca que se fai nun revólver pa recordar una muerte o nos animales pa reclamar la sua propiedá o nas cervecería p’alcordase de la consumición. Aquel tatuaxe tenía dúas caras: una, l’alteración física del cuerpu. Outra, la traza nel alma. Porque buscaba tiempu pa entamar una vida nueva.

tracking